Żmudna praca

Czas. Pośpiech. Wiatr. Wszystko to kojarzy mi się ze żmudną pracą, jaką wykonuje od niepamiętnych czasów. Złote piaski na nowo przesypują się klepsydrze wspomnień, a ja wciąż podróżuję. Słońce wschodzi. Świeci. Później znowu obniża się ku ziemi. Gdy już się z nią styka - niebo skrzy się tysiącem niesamowitych barw: żółci, karminów, bławatków, lil. 
Piękne życie jest tego, kto obserwuje koniec dnia Słońca. Wie, że jutro wzejdzie ponownie. Jego wędrówka powtarza się dzień za dniem, godzina za godziną, minuta za minutą... Ja natomiast nigdy nie wiem, czy zobaczę je za 86400 sekund. Nic nie jest pewne, gdy koło mego żywota się toczy. Wchodząc do czyjejś podświadomości naruszam jego prywatność. Podobnie, jak organizm broni się przed obcymi organizmami, ludzka psychika wysyła na spotkanie ze mną przeróżne twory wyobraźni. Niekiedy są to bajeczne stwory, lecz niekiedy gorsze stworzenia. Takie, których nie da się pokonać, gdyż moja wygrana równać się będzie śmierci człowieka. Niedawno złamałam zasady. Święte Zasady Natury. Nieszczęsny kompas czasu. To karygodny błąd. I rzeczywiście konsekwencje przerosły oczekiwania. Gdy tylko pojawiam się w czyjejś podświadomości, tabuny przeciwników gromadzą się na wzgórzach skąpanych w świetle Pana Nocy - Księżyca. Czasami jest sam na tle atramentowej pościeli sklepienia. Czasami jednak towarzyszą mu gwiazdy. Małe, nie warte nawet funta kłaków, zazdrosne i złośliwe chochliki. Błyszczą, próbują odwrócić uwagę od Pana, Władcy. 
Lecz to on ma władzę panowania nad zachwytem. Niekwestionowany zwycięzca.